ลูกพี่ลูกน้อง อ่านฟรีมีอีบุ๊คที่ meb เพียงค้นหา⤵️

ลูกพี่ลูกน้อง

-0

ดวงจันทร์ไม่อาจเทียบเคียงดวงอาทิตย์

อันความรัก ฝืนกฎเกณฑ์ ไม่ควรรัก

ดังศรปัก คาอก ฝันสลาย

แม้ยืนหยัด เคียงคู่ ทุกข์กล้ำกราย

แม้ต้องตาย ข้าจักปอง ทินกรเอย

(นิยายของดวงอาทิตย์ :เขียน)

ภายในใจของเรา ล้วนมีบางสิ่งที่ไม่สามารถปริปากออกมาได้ เป็นสิ่งไม่สามารถร้องขอ หรืออ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้าได้เลย เป็นเรื่องราวที่ฝังลึกอยู่ภายในจิตใจ แม้ว่ากาลเวลาจะแปรเปลี่ยนไปนานสักเท่าไร ก็ไม่สามารถที่จะลบเลือนความทรงจำนี้ได้เลย

ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบ ท้องฟ้าในวันนี้ยังคงสดใสเหมือนเช่นทุกวัน หญิงชราเงยหน้ามองท้องฟ้ายามเย็นทุกอย่างช่างเงียบ เงียบจนน่าขนลุก เงียบจนได้ยินเสียงหายใจโรยรินของตัวเอง มันใกล้เวลาเต็มทน สายตาว่างเปล่ามองตามคู่นางนวลโบยบินเกี้ยวพาราณสีกัน พิศแล้วช่างมีความสุขสมเสียจริง

“มิน”

เสียงเรียกที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี ปลุกให้ตื่นจากภวังค์ที่ติดอยู่ภายในใจ หญิงชราละสายตาจากนางนวล มองไปตามเสียงเรียกชื่อตัวเอง แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า

“ฮึกกกกก”

เสียงสะอื้นของหญิงชราดังขึ้น น้ำตาไหลรินอาบแก้มเหี่ยวตามวัยวุฒิ กี่ครั้งแล้วที่เธอได้ยินเสียงเรียกของเขาคนนั้น กี่ครั้งแล้วที่เธออยากจะลืมมันให้สิ้นไป แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย กี่ครั้งแล้วที่เธออ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้าให้ส่งเขาคืนมา ให้ส่งเขากลับมาหาเธออีกครั้ง แต่เหมือนพระผู้เป็นเจ้าท่านไม่ให้ความเมตตาในสิ่งที่เธอร้องขอเอาเสียเลย

“คุณทวด ร้องไห้อีกแล้วนะคะ ใครทำให้คุณทวดเสียใจค่ะ เดี๋ยวเอมจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้เลย”

มือน้อยๆ จับแขนเหี่ยวย่นที่กำลังร่ำไห้อยู่ สายตาหวานแหววดวงน้อยๆ จ้องมองด้วยความเป็นห่วง สายตาคู่นั้นนิ่งเสียจนทำให้หญิงชราอยากร่ำไห้อย่างหนักอีกครั้ง

“ไม่เป็นอะไรแล้วนะคะคุณทวด หนูเอมอยู่ตรงนี้แล้ว”

มือน้อยๆ กำมือหญิงชราแน่นขึ้น ทำให้เธอรู้สึกได้ว่าเหมือนมีเขาอยู่ใกล้ๆ เสมอ มือน้อยๆ ของหลานสาว เหมือนมือหนาหยาบกร้านของเขาคนนั้น คนที่คอยปลอบใจเธอเสมอ ในวันที่เธอเสียใจ ในวันที่เธอชอบทำผิดไปทุกครั้ง

“อือ ทวดไม่เป็นอะไรแล้วละจ๊ะ”

หญิงชรายิ้ม มือน้อยๆ ของหนูเอมขยับปาดน้ำตาให้หญิงชราอย่างช้าๆ

“ถ้าหนูเอมไม่อยู่แล้ว คุณทวดต้องดูแลตัวเองนะคะ หนูเอมรักคุณทวดมากนะคะ”

คำพูดของสาวน้อยสะท้อนให้เห็นภาพฉายในอดีต เมื่อครั้งยังคงเยาว์วัย

“ยัยเอม ชวนคุณยายคุยอะไรกันอยู่ พาคุณยายกลับบ้านได้แล้วลูก”

“คุณแม่คะ คุณทวดไม่ค่อนสบายค่ะ ร้องไห้อีกแล้ว” สาวน้อยพูดกับผู้เป็นแม่ ที่กำลังเข็นรถพาหญิงชรากลับที่พัก

“คุณยายคงคิดถึงคุณตานะ ความรักก็เป็นแบบนี้แหละหนูเอม”

“หนูเอมไม่อยากมีความรักเลยค่ะคุณแม่ หนูเอมไม่อยากเป็นเหมือนคุณตากับคุณยายเลย” ผู้เป็นแม่เงียบไม่รู้จะพูดอะไรต่อ หากพูดออกไปก็ไม่รู้จะกระทบจิตใจหญิงชรามากน้อยเพียงเ เธอจึงเลือกที่จะเงียบดีกว่า

“ความรักไม่ได้น่ากลัวแบบนั้นหรอกนะหนูเอม สำหรับบางคนความรักไม่ได้โชคร้ายแบบนี้หรอกนะหลาน”

“จริงหรือคะคุณทวด”

“จริงสิจ๊ะ” หญิงชราฝืนยิ้ม

หลังจากที่หลานเหลนทั้งสองพาเธอมาส่งเข้าที่พัก พื้นที่สี่เหลี่ยมที่เธอคุ้นเคย เตียงนอนไม้เตียงเดิมที่ใช้สอยตั้งแต่เด็ก หน้าต่างกั้นด้วยมุ้งลวดถูกเปิดออกให้เห็นทิวเขายามเย็นตัดกับเจดีย์สีเหลืองทองบริเวณตีนเขาส่องแสงอร่าม มือเหยี่ยวๆ เอื้อมหยิบกล่องไม้วินเทจขนาดสี่เหลี่ยมคล้ายลิ้นชักขนาดพอดีวางไว้บนหน้าท้อง เธอดันออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นสร้อยข้อมือสองเส้นประดับโรสควอตซ์ หินสีชมพูตัวแทนแห่งความรัก การให้อภัย ความสุขสมหวังในความรัก ทั้งสองเส้นถูกออกแบบอย่างประณีต สั่งทำเป็นพิเศษ เส้นหนึ่งสลักชื่อของเธอ ส่วนอีกเส้นหนึ่งสลักชื่อของเขา ทินกร

เธอค่อยๆ ยกของชั้นแรกออก เผยให้เห็นชั้นสุดท้ายมีซองจดหมายสีขาวที่ถูกแกะออกอย่างประณีตที่สุด ไม่ให้ขาดเลยแม้แต่น้อย หญิงชราคลี่กระดาษสีขาวนวลด้านในออกแล้วเอามาทาบหน้าอกของเธอ

“วันนี้ คงเป็นวันสุดท้ายที่มินจะร้องไห้แบบนี้ เฮียใจร้ายกับมินมากเลยนะ ตั้งแต่เฮียไม่อยู่ เฮียรู้ไหม ว่ามินต้องเจออะไรบ้าง ไม่เคยมีวันไหนเลย ที่มินจะมีความสุข ฮึกก ไม่มีวันไหนเลย ที่มินอยากมีชีวิตอยู่ต่อ ฮึกกก”

หญิงชราร่ำไห้อีกครั้งปานจะขาดใจเสียให้ได้ เธอเอนหลังลงนอนอย่างช้าๆ มือกำจดหมายซองน้อยทาบหน้าอก ยิ่งเธอร้องไห้หนักเสมือนยิ่งทำให้เธอขาดอากาศจะหายใจ

“มิน”

เสียงเรียกทุ่มลึกที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่เป็นเสียงเรียกอันว่างเปล่าอีกต่อไป เมื่อร่างสูงโปร่งยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าคมแววตานิ่งลึกที่เธอร่ำหาตลอดจากพระผู้เป็นเจ้า วันนี้ วันนี้ เขากลับมาแล้ว กลับมาแล้ว

“เฮีย กร ฮึกกกก”

หญิงชราเรียกชื่อของเขา ร่างสูงยิ้มรับ พร้อมหย่อนก้นนั่งข้างร่างของเธอ มือหนาลูบเส้นผมขาวๆ ของเธออย่างเอ็นดู ทำให้หล่อนร่ำไห้หนักยิ่งกว่าเดิมเป็นสิบเท่าร้อยเท่า

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา เฮียเฝ้ามองมินเติบโต ตามที่เฮียเคยให้สัญญาไว้ แต่มินก็ผิดสัญญากลับเฮียตลอดเลยนะ” ร่างสูงหยุดพูด และขยี้ผมหญิงชราอย่างเอ็นดู

“มินสัญญากับเฮียว่า จะใช้ชีวิตให้มีความสุขในทุกๆ วัน จะทำชีวิตทุกๆ วินาทีให้มีค่าต่อผู้คนรอบข้าง แต่ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ มินคนเดิม คนที่เข็มแข็งที่เฮียเคยรู้จัก กลับตายตามเฮียไปด้วย” หลังจากที่ร่างสูงพูดจบ หญิงชราก็ปล่อยโฮอย่างหนักขึ้น

“มินจมอยู่กับความทุกข์ ทำให้คนรอบข้างไม่มีความสุข ไม่มีเสียงหัวเราะ รวมถึงตัวเฮียด้วย เฮียอยู่กับมินตลอดเวลา เฝ้ามองมินเสมอ แม้ว่าเฮียไม่เคยได้สัมผัสมินเลย ยิ่งมินเป็นแบบนี้ มินรู้ไหมว่าเฮีย รู้สึกยังไง หึ” เขายังคงลูบศีรษะหญิงชราต่อไป

“ไปกับเฮียเถอะนะ สุดที่รักของเฮีย”

“ฮึกกกก” หญิงชรายิ้มทั้งน้ำตา เธอเฝ้ารอประโยคนี้มาแสนนาน เธออ้อนวอนพระผู้เป็นเจ้าเสมอให้ส่งเขากลับมา ในวันนี้พระผู้เป็นเจ้าฟังคำอ้อนวอนของเธอแล้ว เขามารับเธอแล้ว

ร่างบางเล็กสปริงตัวจากที่นอน รอยยิ้มแห่งความสุขเฉิดฉายอีกครั้ง เธอมีเรี่ยวแรงมากขึ้นหลายเท่าพร้อมกระโจนกอดร่างสูงด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ คราวนี้เขากอดตอบเธอด้วยเช่นเดียวกัน

“มินคิดถึงเฮียมากนะ”

“เฮียก็คิดถึงมินเหมือนกัน”